هميشه آخرين لحظه به دادم رسيدي

لبه ي تيغه ي غفلتم و قبل از اين که بخوام پرت بشم تو دامن سقوط دستم ُ گرفتي و ناجي من شدي

چشمام ُ مي بندم تا از شرم رو شدن دستم پيش تو آب نشم

به اسمت قسم که سايه اي غير خودت روي سرم نيست

تنهام نذار

همين و بس

???

تو يک عمره کنارم بودي اما

من ِ غافل نفهميدم که هستي

نخواستم وا کنم چشم دلم ر ُ

چه کابوسي ...

- نمي ديدم که هستي -

غبار اين همه فاصله ي ناگزير رو با گوشه ي آستينت پاک کن و به ديدنم بيا
تا لمس بغض گاه گاه من راهي نيست