از همان روزيکه که دست حضرت هابيل
گشت آلوده به خون حضرت قابيل
از همان روزيکه فزندان آدم
زهر تلخ دشمني در خونشان جوشيد
آدميت مرده بود
گرچه "آدم" زنده بود
از همان روزيکه يوسف را برادر ها به چاه انداختند
از همان روزيکه با شلاق و خون ديوار چين را ساختند
آدميت مرده بود.
بعد دنيا هي پر از آدم شدو اين آسياب
گشت و گشت
قرن ها از مرگ آدم هم گذشت
اي دريغ
آدميت برنگشت.
قرن ما روزگار مرگ انسانيت است
سينه ي دنيا ز خوبي ها تهي ست
صحبت از آزادگي،پاکي،مروت،ابلهي ست