شب است و باز دلم در غمت غزل خوان است ز درد عاشقیت بلبلی به بستان است به باغ لاله و صحرا و کوی و هر برزن برای دیدن رویت دو صد شتابان است ز بی وفایی ایام شکوه ها دارد که بهر ماندن هجرت چنین نگهبان است ز دل بریده و از عقل جزء خود نالان ز آینه ی سیاهش غلام باران است قسم به ماه و ستاره که شاهدان شب اند دلم ز رنج فراغت مدام گریان است نظاره کن تو دمی حالِ روح و جان مرا که عقل و دین و دلم جمله رو به پایان است
