غمی نشسته بر دلم نشانه ی محرّم است هوای سرد بی کسی که پر شراره از غم است صدای زنگ قافله که بی شکیب می رسید سکوت آن علامتی برای جمله آدم است دوباره فصل گریه و عزای او ز ره رسید دوبار جمع عاشقان به راه او به ماتم است حکایتی است بی مثال وصال عاشقی او که هر که قسمتش شود غلام شاه عالم است به گفته ی بزرگ ما قسم به صاحب جلال که جایگاه نوکران در آن بهشت خرّم است اَلا تو صاحب عزا قبول تسلیت نما اگر چه آن مصیبتی فرای ذبح اعظم است
