ترسم که به پایان رسم و هیچ ندانم تا که از بحر خرد درّ و جواهر نستانم ترسم که چو مهتاب به تاریکی عالم در درک سیاهی به نگاهی نتوانم در عالم فانی به که مانم ، که ندانم تا نیست کسی جزء هوسم رهزن جانم تا عقل فروشم زگنه جامه بپوشم دانم که نباشد به برم غیر خزانم از حال بدم کار بدانجا برسیده است کز قصّه ی خود نادم و فرباد زنانم یارب تو به رحمی نظری تازه بیانداز تا توبه ی صادق کنم و باز توانم
