روزگاری    دلِ    ما    بند    رخ    ماهش بود
در  همه  حالت  و   احوال  هوا خواهش  بود
هر  کجا   نور   رخش  پرتو  فشانی می کرد
دیده ی  تشنه ی  ما   حاضر  و  آگاهش بود
گر  نماز ی   و   دعایی   و   قیامی   می بود
طلب   وصل    و    سلامت   درِ   الله اش بود
در   خیالات   فقط   قصّه ی   او   می چرخید
خنده  در  وصل  و ز هجرش غمِ پر  آهش بود
دست قسمت به دلم فصل خزان هدیه  نمود
که  نگار  از  کف  ما  رفت  و  دگر راهش بود
دل  ما   در   غل  و  زنجیر   زمان   تنها  ماند
عاشقی دامِ  ره  و  فصل  خزان  چاهش بود
باورم  نیست   هنوز  آن  مه  پر  جلوه ی  ما
نگهش   بادِ   حریف   و   دل  ما  کاهش  بود
من  اسیرِ  دل   سودا زده ی  خویش   شدم
یار    دیگر     نظرِ    سینه ی   گمراهش  بود
آصفا     چنگ    زمان    گاه    پریشان    بزند
گر چه  از  قسمتِ  خود دل سرِ اکراهش بود

آقا  خوش  است   هر  نفسم    در    عزای  تو
هر  ذکر  و  اشک   و  ناله ی  غم   از  برای  تو
آقا خوش است  جامه ی مشکی    و   پرچمت
سینه  زنی   و   روضه  و  صحن  و   سرای  تو
آقا خوش است عشق تو بر دل نشسته   است
از   لطف   یاس   پرپر   و   مهر   و     وفای   تو
آقا  خوش  است   در   غم   تو     بی قراری ام
نالایقم    به    لطف    خودت   جان   فدای   تو
آقا  حدیث   دلبری ات   شهره   گشته   است
ای عقل و  روح  و  پیکر  و  هستم  به  پای  تو
آقا   طلب    که    یک   نفسی   زائرت    شوم
با    هر   تپش    ز   سینه     روم    کربلای  تو
آقا    طلب    که    روضه ی   تو    قاتلم    شود
گر     قابل    افتد    این   غزلم    در    رثای  تو