سلامی به عطر شکوفه های بهاری به تمامی دوستان و مهمانان عزیز

یکسال گذشت!سال هشتادوهشت را عرض می کنم،سال یک هزار و سیصد وهشتاد وهشت شمسی،همانی که یکسال پیش برای آن هورا کشیدیم و عیدش را جشن گرفتیم و به مناسبت آن، لبخند زنان همدیگر را در آغوش کشیدیم و آمدنش را تبریک گفتیم،یکسال پیش.

سال خوبی بود،شخصا سال خوبی را تجربه کردم،تجربه های خوبی در زندگی بدست آوردم،از نظرخانوادگی، درسی،بینش سیاسی واجتماعی،شناخت انسانها و مهمترین آنها از نظر ادبیاتی.در ابتدای سال هشادوهشت تصمیم گرفتم که در دفتر اولم که تمام شده بود،بازبینی بکنم و شعرهای ضعیف را کنار بگذارم.

از حدود صد و اندی شعر تعدادی از آنها مشکل داشتند و آنها را کنار گذاشتم و اشعار سالم را در دفتر جدید پاک نویس کردم.امسال به لطف خدا سی و چهار غزل و یک مثنوی و چند دوبیتی سرودم که از میان آنها چند غزل و مثنوی ام از لحاظ محتوا و مضمون و وزن در شرایط قابل قبول وخوبی بود.تعدادی از آنها را در وبلاگ قرار دادم و دوستان نظرات خودشان را ابراز کردند و با نقدهایشان راهنمایی ام کردند.

شکر خدا پیشرفت خوبی داشته ام و نقدهای شما دوستان خوبم تاثیر بسزایی در آن داشته و انشالله در آینده دارد.پیشاپیش سال نو را به همه ی شما عزیزان تبریک عرض می کنم و امیدوارم سالی پر از سلامتی و موفقیت را در پیش رو داشته باشید و از حضورتان در وبلاگم تشکر می کنم.

یک شعر سال نو که برای سال گذشته است و سه شعر جدید را پیش کش حضور بهاریتان می کنم،امیدوارم که قابل خواندن ونقد کردن باشد.

دوباره   موسم  نوروز  ،   نو   شدن    چو    بهار
دوباره    نم  نم   باران   ،   صدای    پای     نگار

دوباره نغمه ی بلبل که مست و مدهوش  است
کنار   سوسن   و   لاله  ،   به   پای   قامت  یار

دوباره  عطر   سحرگاه   ،   پیک   خوش  خبرش
زکوی  و   شهر   رفیقان ،  ز    کوی   آن    دلدار

تمام  فصل  بهاران  ،   امید    و    زیبایی  است
برای   عاشق   و   معشوق  ،   زنده    و   بیمار

تمام فصل بهاران  ،  وصال   و   مهر   و   وفاست
برای  فصل    خصومت ،   به    نزد    هر     غفّار

دلم  خزان   ز  فراغ   و   گناه   ،    پر  درد  است
بدا   به   سینه ی   پربغض   ،   سینه ی  غمبار

بگیر  دست  دل   آصف ، که عید عید  تو  نیست
که   این  خزان  به دلت  هست ، همچنان  بیدار

***

ابیات    عاشقانه    زیباترین     کلام    است
زیباترین   تجلّی   از    پختگی    خام   است

از  شور  عشق  عاشق   تا   رنج   دل بریدن
تا گریه ی  شبانه  پنهان  در  این مقام  است

عرفان   نهفته    باشد    در   بطن   عاشقانه
چون شعر و عشق و عرفان حکمش شراب و جام  است

گویم   به   نکته  دانان  عرفان  ز  عشق   آید
عرفان خالی از عشق بر عارفان چو دام است

انسان چو  گشت عاشق  عارف شود   تماما
معدوم یا  که  بودن  در  پیش  او  کدام  است

بودن  برای   یار    است   رفتن   برای   دلدار
هر چیز یار  خواهد  جز  میل  او   حرام  است

عارف مشو  تو  آصف  عاشق  بمان  و   شاعر
خُلد  برین   عارف  تنها  در   این  مقام   است

***

مَه  در  کمانِ  چشم  و  نگاهت   نهفته است
یا نه!  که  آسمان به  جمالت  شکفته  است

صد    آینه     مقابل    تو    صف    کشیده اند
آنجا  مگر   که   لشگر   عشّاق   خفته  است

در های و هوی  مبهم  هر  روز  و  هر   شبم
تنها   غبارِ   سینه ی   من عشق رُفته است

هر   جا    که   بوی   یار   بیامد   روان   بشو
این   را   تمام   تجربه ام   فاش   گفته  است

آمد نسیم  و عطر  خوشی  در  پی اش  روان
به  به  که   عطر  یار  دل    من  شنفته است

آصف    بگیر   دست    دلت   قصد    یار    کن
شاید که حکمتی است که در آن نهفته است

شاید  که  روزگار   به   وصل   است   همتش
آری چنین بود که  به دل  عشق  سُفته است

*** 

تا  رود   دل   سر   راحت   بنهد    بر   بالین
خاطرِ   عشق   بلاخیز   کند   خواب   غمین

مدّتی   بود   که    خاکستر  خالی  بود   آن
ناگهان شعله بر افروخت به جانِ دل  و   دین

آتشِ  عشق  و   دلِ  سوخته   و   یار  قدیم
فکرِ تشویش  کنانی  که  ببرده  است  یقین

هرگز   از   عهد  که   کردم   نروم   راه  خطا
رنگِ خاکستری عشق به خون است   عجین

ارغوانی  تر   از   این   ترکِ   نگاهش    نبود
چون صداقت ره دین  است  روم   راه   چنین

گر  که ره بندد و جان  خواهد و جولان  بدهد
هرگز  حتی  نکنم  یک  نگهی  آن  بت  چین

تا چه قسمت  بشود  با  که  نشینیم   دَمی
با   خدا  هست   چه  خواهد  که  رضا   هست  همین

آصفا چرخ  زمان گاه  چنین  است   و   چنان
همه  امید  به  او   بند  که  او  هست  معین 

هیچکس از اشک شب هنگام من  آگاه نیست
هیچ جایی مَحرم نجوای من چون  چاه  نیست

بس که بی مهری رود  در حقّ حق گویان شهر
کم شود بینی کسی در این سرا گمراه نیست

حق میان باطل  و  باطل  میان  حق  گُم است
عالِم  حق  بین چرا  ساکت  بُود این راه نیست

غم  اگر   تنها   یکی  بود  آن  نمی گفتم  ولی
سیل  غم آسای  این  نابخردان  جانکاه نیست!

جمله   عالم   کافر   و   مرتد   منافق  فتنه گر
خود بگوئید این  تفکر  جانِ  من  بَدخواه نیست!

در  همه   ادوار   تاریخ    وطن   حق پیشه گان
با  وجود  رنج  گفتند   حاکمان  این  راه نیست

منتقد دشمن نباشد دشمن این افراطی است
چشم  بگشائید  آخر   شب  بدون  ماه نیست

ای  منافق  آصفِ  مرتد  تو   هم   در   فتنه ای
این جوابم باشد آخر سینه ی  حق خواه نیست 

 ادامه مطلب...